Paddle paddle paddle and get up…

… riep de surfinstructeur tegen mij en daar stond ik op mijn surfbordje! Het is officieel; ik kan surfen. Dat het heel goed is zeg ik niet, maar het is me wel gelukt. Het koste wel wat moeite maar ik had ook niet anders verwacht!

Afgelopen vrijdag was ik om 4u van mijn werk naar huis gegaan om mijn tas te pakken, snel wat eten en toen naar centraal station waar we met een oud busje werden opgehaald. Mijn mattie Deon ging mee en in totaal waren we met ongeveer 20man. Busje vol geladen vertrokken we voor een 3,5uur durende rit richting het noorden. Na 5 minuten ging het eerste bierflesje al open en met een korte stop bij de bottleshop was de toon gezet. Rond 11u kwamen we in Seal Rocks aan op een afgelegen plek waar de surfschool zijn accomodatie heeft en hier werd het feestje nog even voortgezet. Natuurlijk werden eerste alle stapelbedden verdeelt en daarna was het tijd voor een duik in het zwembad. Om 1u vond ik het wel laat genoeg en was ik met een stel anderen de eerste die gingen slapen. Wat niet geheel onverstandig was aangezien de volgende morgen de wekker om 7u ging en we om 8u al richting het strand reden.

We kregen allemaal een wetsuite en een mooi groot blauw foamen surfbord en om 9u lagen we in een cirkeltje op het stand voor de uitleg en wat oefeningen. Daarna werd het hoogtijd om het water in te gaan. Brrr, was even koud maar zodra je bezig was merkte je er niks van. En met een strak blauwe lucht en een graad of 35 kun je het echt niet koud hebben!
Helaas bakte ik er weinig van de eerste dag. Om op een golf te komen moet je net van te voren beginnen met peddelen om snelheid te krijgen en daarna kun je opstaan. Klinkt makkelijk, maar het viel toch vies tegen. Het lukte me niet eens om mijn eigen golven te pakken, ze moesten me elke keer een duwtje geven (ach daar zijn instructeurs ook voor) en ook wilde het opstaan niet zo lukken. Ik zag de bui al helemaal hangen dat het zondag niet anders zou zijn. Zeker omdat mijn knieen al half open lagen van elke keer op dat surfbord klimmen, mijn knieholten verbrand waren, mijn armen maar half meer wilde bewegen vanwege spierpijn, ik verder wat blauwe plekken had en zaterdag avond een bbq en een feestje klaar stonden met de wekker weer om 7u; HEERRRLIJK!!!

Maar na een goed zondags ontbijt en weer wat extra uitleg op het stand lag ik nog geen 3 minuten in het water en hopsa daar stond ik! Helemaal alleen had ik mezelf op mijn golfje gepeddelt, rustig opstaan en tot aan de kust blijven staan: JOHOE! Nou, dat maakte veel goed en gaf me toch een beetje hoop. En gelukkig was het ook geen lucky shot, en lukte het geregeld!
Rond een uurtje of 2 was ik echt helemaal kapot en vond ik het wel genoeg dus ging ik nog wat bijslapen op het strand. Rond 4u gingen we toch al weer terug, want we moesten nog 3,5u terug naar Sydney rijden en niet te laat aankomen.

Uitgeput maar volmaakt lag ik zondag avond in mijn bedje. En toen realiseerde ik me dat ik de dag erna aan mijn laatste stage weekje ging beginnen. Het was zeg maar redelijk moeilijk om mezelf mijn bed uit te krijgen maandag morgen, maar ik moest toch echt. Maar op het werk was het heel relaxed omdat dinsdag Australia Day was, dus er op maandag al niet veel gewerkt werd. Ook mocht ik al om 4u naar huis. En omdat je op een vrij dinsdag toch kunt uitslapen ben ik met Mel en Michael (die het weekend ook hadden gesurft) en Emmy en Willem gaan stappen om vervolgens dinsdag nog steeds moe wakker te worden.

Maar ook gisteren moesten we er weer op uit, want je kunt als toerist Australia Day niet missen natuurlijk. Dus met een vlaggetje op ons wang gingen we de stad verkennen. Eerste wat rondgelopen, terrasje gepakt, broodje worst gegeten, weer wat rondgelopen, lekker eten, iemand uitlachen omdat ze de yell van het NieuwZeelandse rugby team ging doen in haar eentje in the middle of iedereen en toen nog wachten op het vuurwerk. Kreeg ik eindelijk mijn verjaardags vuurwerk, dus voelde me een klein beetje jarig gisteren. Na 10 minuten waren al de restjes van oudjaar de lucht in geschoten dus was het weer hoog tijd om richting huis proberen te gaan tussen alle duizenden mensen in Darling Harbour!

En toen was het weer tijd voor stage vanmorgen… pff, nog steeds niet bijgeslapen maar ach dat doe ik over 2 weken in het vliegtuig wel! Het is tijd voor de laatste loodjes, dan een weekje welverdiende rust en dan kom ik jullie weer vervelen!

Liefs Loes




P.S.: weer wat nieuwe foto’s op hyves…