Amazing Borneo

Een maand zit er al weer op. 31 dagen geleden dat ik jullie thuis allemaal uitzwaaide en koos voor een nieuw avontuur en een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Na drie rustige vluchten kwam ik Singapore aan, waar ik mijn vriendje eindelijk weer een dikke knuffel kon geven en de temperatuur mij een warm welkom heette.
De schoonste stad ter wereld, waar je een boete krijgt voor kauwgum knauwen, is interessant genoeg om meer dan een week te verblijven, maar wij hadden maar 3 dagen. Wat ook wel weer genoeg is als je niet wil dat je geld binnen een paar dagen op is. Nath was hier al een paar keer geweest, dus heeft me wegwijs gemaakt door de stad: rondje wandelen door het centrum waar over een paar weken de F1 zal rijden, naar het observatiedek van Marina Bay Sands en een lichtshow in Garden by the Bay. En als we er dan toch zijn, mag een dagje Universal Studios niet missen. Wat eigenlijk een kleine versie is van de studios in LA die ik al gezien heb, maar het was toch erg leuk.
Ook dacht ik een verrassing voor Nath te hebben door hem te trakteren op zijn favoriete toetje: cheesecake. Wij met de trein helemaal speciaal daarvoor naar de andere kant van de stad, blijkt de winkel er niet meer te zijn. Ach ja, dan maar een ijsje van de McDonalds!

3 dagen verder, gingen we de bus in en naar Kuala Lumpur in Maleisië. Weer een keer een nieuwe ervaring om over land de grens over te gaan. Niks bijzonders eigenlijk, want we hoefde niet lang te wachten en waren zo door de douane heen.
Een dagje wat shoppen in KL, lekker eten in Chinatown en de volgende dag al weer snel naar het vliegveld om naar Borneo te vliegen.
Deze keer was het niet zo'n fijne vlucht. Gelukkig duurde hij niet extreem lang, maar ruim een uur met heftige turbulentie dat ook het cabinepersoneel moet zitten, stelt mij nooit zo gerust. Maar dat krijg je als het onstuimig weer is boven de Filipijnen. Anyways, allemaal goed gekomen tijd om een stukje Azië te verkennen dat voor ons beide nog onbekend is.

Maleisisch Borneo is verdeeld in twee streken: Sabah en Sarawak. Kota Kinabalu is de grootste stad in het noorden en fungeert als een centrale plek om naar alle andere steden de reizen. Behalve 3 ontzettend mooie duiken die we daar gedaan hebben rondom de eilandjes voor de kust, een gezellig avondje pubquizzen met een oude vriend van Nath uit Duitsland (die hij ook 4jr niet gezien had) en een dagelijkse fruit/groente en vis markt, is er verder weinig te beleven in deze stad die op vele plekken stinkt naar rotte vis en durian (een lokale vrucht).

Gelukkig hoefde we niet heel lang hier te blijven, omdat we het voor elkaar hadden gekregen een toegangsbewijs te bemachtigen voor het beklimmen van Mount Kinabalu. 4.095,2 meter naar de top, te beginnen op 1.867 meter. De eerste dag was 6,5km stijl omhoog wandelen naar 3.242 meter. Daar stond een lekker buffet en een bedje voor ons klaar. Gelukkig met dikke dekens, want warm was anders. Voor 8u ons bed in want om 2u ging de wekker, om de laatste 2km naar de top de klimmen voor zonsopgang. Leuk was anders, met de ijskoude wind die dwars door je kleren snijdt, en de ijle lucht die mij wat licht in m'n hoofd maakte de laatste meter naar boven. Wel hadden we de klim precies goed gepland. 10min aan de top en de zon kwam prachtig boven met een schitterend uitzicht. Daarna zo snel mogelijk wat dalen, om van dat rare gevoel in m'n hoofd af te komen. Na een kwartiertje ging het beter en was het uitzicht nog steeds even mooi, dus kon ik er wat meer van genieten. Voor 8u waren weer terug op onze overnachtingsplek en kregen we ontbijt, voordat we om 10u ook de rest zouden afdalen. Het eerste stuk hiervan ging prima, maar na 3,5u waren m'n benen er al redelijk klaar mee. Helaas moesten ze toen nog ruim een uur. Trillend op mijn benen kwamen we beneden aan. Moe, maar zeer voldaan en zelfs een beetje trots op mezelf!

We vonden dat het daarna tijd was voor wat rustige dagen, dus hebben we de bus gepakt naar The Tip of Borneo. Het meest noordelijke punten van het tweede grootste eiland ter wereld. Verlaten stranden, afgelegen dorpjes en letterlijk bijna niks te doen.
Een dagje een scooter gehuurd en van strand naar strand gereden, via heuvelachtige onverharde weggetjes. Het verbaast me nog steeds hoe de mensen in deze afgelegen plekken leven, bijna niks bezitten en toch erg tevreden lijken. Bij een van de strandjes spraken we met een lokale visser die ons over zijn werk en zijn familie vertelde en uitlegde hoe de rest van de 250 dorpsgenoten leefden. Hij nodigde ons uit om bij zijn familie te overnachten, maar helaas hadden we al wat anders.
De andere dagen hadden we genoeg tijd om te relaxen, wat strandwandelingen te maken, met thuis te Skypen, maar vooral om veel te lezen en met wat andere reizigers te kletsen.

Na 5 dagen waren onze benen we helemaal bekomen van de zware klim, waren we bijgeslapen en uitgerust dus zijn we met de bus naar Sepilok gereden. De beste plek in Borneo om Orang-oetangs en Proboscis apen te zien. Geniale en grappige beesten zijn dat toch. Hoeveel foto's kun je maken van zulke beesten vraag je je af? Nou, dat zijn er nogal wat kan ik je vertellen.
Vanuit deze plek was het niet zo ver naar de Kinabatangan Rivier, dus zijn we daar ook nog maar even naartoe gegaan. Van bijna iedereen die we ontmoette hoorden we dat het erg de moeite waard zou zijn om de wilde dieren te zien. En dat was het zeker; krokodillen, olifanten, makaken, oerang-oetang, proboscis, hagedissen, vlinders, vogels, kikkers, wat wil je nog meer.
De nachtwandeling was niet helemaal mijn ding, zeker niet nadat ze de introductie begonnen met 'pas op voor de grote giftige duizendpoot en de bloedzuigers onderweg'.... Maar toch heel vet als je dan wel wat bijzondere nacht dieren spot en gewoon weer helemaal heel terug komt bij het jungle kamp.

Drie dagen in de jungle, proberen de muggen van je af te slaan, is dan ook wel weer genoeg, dus terug naar Kota Kinabalu voor een nachtje om daarna de boot naar Labuan te nemen, op weg naar Brunei.
Labuan is een belastingvrij eilandje, waar verder weinig te beleven is. Duiken naar scheepswrakken is erg populair hier, maar niet goedkoop, dus wij passen hiervoor.
De volgende dag vroeg door met de boot naar BSB, de hoofdstad van Brunei. Dit oliestaatje is streng moslim dus wordt van je verwacht dat je bedekkende kleding draagt (goed dat de Ramadan net voorbij is anders mogen ook wij overdag niet eten). Even wennen is dat wel, in een gevoelstemperatuur van 39 graden.
Bij het noemen van een oliestaat denk je misschien aan plaatsen als Dubai en Qatar maar deze plek lijkt er totaal niet op. De enige gebouwen die de welvaart uitstralen zijn de moskeeën en de gebouwen van de Sultan.

Mulu National Park is de volgende stop op onze planning, als we in de bus vanuit Brunei naar Sarawak (de zuidelijke provincie van Maleisisch Borneo) er achter komen dat daar naartoe geen wegen zijn, gaan we maar rechtstreeks naar het vliegveld in Miri. Snel op een vlucht geboekt en 2u later hebben we de langste vlucht ooit: 18 minuten en 24 seconden. En komen we zigzaggend door de regenwolken aan op het kleinste vliegveld dat ik ooit gezien heb. Allemaal heel grappig, totdat ik mijn rugzak terug krijg. Nat en stinkend naar vis! Ook alle etenswaar en drinken voor deze regio wordt via de vliegtuigen vervoerd, en kennerlijk lekte er ergens wat vissaus uit. Dus meteen na het inchecken in ons hostel primitief mijn spullen in de rivier wassen. Voordat we wat informatie over het nationale park gaan halen.
De collega van Maaike had verteld dat The Pinnacles erg de moeite waard zijn, dus was dat iets wat we hier graag wilde zien. Drie dagen wandelen in de hitte.
De eerste dag met de boor naar Kuala Litut over een rivier met lage waterstand. Dat betekende dat op sommige stukken de mannen (!) uit de boot ginge om ons een stukje vooruit te duwen. Ik voelde me net de koningin. Vanuit het kleine dorpje liepen we 9km door het regenwoud naar Camp 5 waar onze twee overnachtingen zouden zijn. Bij aankomst meteen een duik in de rivier met kleren en al, voordat de bijen (die speciaal op zweet afkomen) je te pakken kregen. We hadden al snel door dat het drie dagen back to basic werd.
Na weer een kort nachtje begon om 6u 's morgens de klim naar de pinnacles. Wat "maar" 2,4km is, met een hoogte verschil van 1,2 km. Een ontzettend zware klim van ongeveer 4 uur met gedeeltelijk verticale ladders en touwen om jezelf omhoog te helpen. Als we boven komen kunnen we de pinnacles nauwelijks zien, zo mistig dat het is. Gelukkig trekt de bewolking af en toe weg en is de klim niet helemaal voor niks geweest. Maar als je denkt dat je er dan bent en je wel even naar beneden wandelt heeft het mis. De afdaling was nog veel lastiger en heeft voor ons 5u geduurd. Vergeleken met Mount Kinabalu vroeg dit veel meer van ons en was de beloning (aan de top) minder indrukwekkend. Achteraf gezien misschien minder bevredigend, maar toch een hele prestatie.
Na nog een nachtje in Camp 5, mochten we na een ontbijtje ook weer de 9km terug lopen naar Kuala Litut waar de boot weer op ons lag te wachten. Als toetje in dit nationale park hebben we de Clearwater Cave nog bezocht.

Vandaag zijn we aangekomen op onze laatste locatie in Borneo; Kuching. Eigenlijk zouden we hier gisteren moeten zijn, maar onze geboekte vlucht werd geannuleerd. Ook niet heel verkeerd als je vervolgens een nacht mag doorbrengen in een 5 sterren resort inclusief zwembad plus avond eten en ontbijt. PRIMA!

Nu nog 3 dagen hier, voordat we naar Thailand vliegen. In Koh Lanta hebben Nath en ik een hostel gevonden waar we de komende maand op vrijwillige basis gaan werken. Het is daar nu laag seizoen (wet season), en de eigenaar is verschillende dingen aan het renoveren. Wat het precies gaat worden weten we nog niet, maar dat zullen jullie de volgende keer lezen!

Sorry voor de hoeveelheid leesvoer, maar het is lastig om zoveel mooie dingen, die ik jullie allemaal wil vertellen, kort op te schrijven. Benieuwd naar foto's? Kijk dan snel op mijn Facebook.

Cheers xx